Farkındalık bize neler kaybettirir?

Farkındalık yolculuğuna çıkmak, cesaret işi değildir. Evet bir seçimdir, hepimize fırsatlar verilir, bazılarımız bu yolu seçeriz, bazılarımız için henüz erkendir. Sen kendini o yolda buluverirsin. Asıl cesaret kısmı o yolda kalabilme kararında gizlidir. Zor olan orada bir yerlerdedir.

Farkındalık, her şeyi bilmek her şeyin arka planını görmek filan hiç değil. Aksine her anında bilmediklerinin kocamanlığıyla yüzleştiğin bir yer, bir hal.

Bu süreçte bir şey kazanmıyoruz çünkü adı üstünde farkına varmak; yani olanı, olduğu gibi görmek, duymak, hissetmek hali. Senin içindekiler bunlar, yeni bir şey değil. Sen kendinde olanı arıyorsun, onunla bazı karşılaşmalar yaşıyorsun. Buradaki kazanç dışsal değil topyekün içsel.

Ve kaybettiklerimiz…

Buna gerçekten ihtiyacım var mıymış derken bağımlılıklarından özgürleşirsin, bu eşyaya gerçekten ihtiyacım var mıymış derken kalabalıklarından arınırsın.

Söylediğin lafın nereye gidebileceğinin farkına vardıkça sözcüklerinde bile sadeleşirsin.

Ve insandan…

Farkındalık süreçlerinde kişi, kendi gerçekliklerine doğru yol alırken hayatındaki kişilerden kayıplar verir. Çünkü kapladığımız alan değişir, benzer olmayanlar birbirinden kopar. Bu bir yükseliş gibi de algılanmasın isterim. Kimin yüksekte olduğu konu değil, herkes kendi yolculuğunun bir yerlerindedir. Bazen bir yola çıkarız, sevdiklerimiz bizimle gelmeyebilir ya hani işte bu yola hep öyle çıkarız, tek başımıza. Yolun bizi nereye götüreceğine dair bilgi sahibi olmadığımız bu yolculukta kimseyi yanımıza alamayız😅

O nedenledir ki terapi en çok yarım bırakılan şeylerden biridir. Farkındalık yolculuklarının her bir türünde start noktası çok kalabalıktır ama yol gittikçe tenhalaşır. Azınlık kalırız. Yalnızlaştığımız yerler vardır, kendi yeni alanımız netleşene dek iyileşme krizimiz sürebilir, belirsizlikler yaşayabiliriz.

Ben bugüne dek hep, ‘yol çok güzel gelsenize’ dedim ama artık kayıpları çok net gördüğüm bir yerdeyim, bir süre sonra kaybedeceklerimin de ayak seslerini duymaya başladığım yerdeyim. Evet yol çok güzel, her bir gün şükrediyorum ama cesaret isteyen yerler var, geldim, gördüm.

Bunu da anlatmalıyım ki yol hep çiçek sanılmasın.

Peki ya sen, kendine ve kendinle çıktığın farkındalık yolculuğunda, yolun yokuşlarına, taşlarına, bildiklerini unutturmasına da var mısın?